Η αλήθεια είναι πως ψιλοτρόμαξα...!
Η Σουλάρα απ' τα Σεπόλια φαίνεται να ενοχλήθηκε που πάρκαρα πάνω στην πλαστική γλάστρα που είχε απλώσει φαρδιά-πλατιά έξω απ' το σπίτι της για να κρατήσει την θέση παρκαρίσματος στον γιό...
Θεέ μου, ήταν όντως τρομακτική! Κατευθυνόταν προς το μέρος μου κραδαίνουσα γαλή ράτσας σπανιοτάτης εξ Ανατολών, και φοβερίζοντας με, μου δήλωσε με τόνο εμφατικό: Ρε πουσταρά, τυφλός είσαι? Ενώ κατευθυνόταν προς το μέρος μου παρατηρούσα το τέρας που επρόκειτο να αντιμετωπίσω. Γύρω στα 50, χοντρή, με στήθος καλοταϊσμένης αγελάδας και φορώντας μια γαλάζια ρόμπα με λουλουδάκια έμοιαζε σύμφωνη με το σεπολιώτικο τοπίο. Απο την άλλη, το λευκό γατί Βιρμανίας που κρατούσε (και κόντευε να πνίξει στα βυζιά της) φαινόταν τόσο αριστοκρατικό..Απο πού να το είχε βουτήξει άραγες...αναρωτήθηκα.
Πρίν προλάβω να τελειώσω τον συλλογισμό μου, είχα δεχτεί μια βελούδινη σφαλιάρα στο πρόσωπο!!
Με χτύπησε με το γατί στα μούτρα! Πόνος κοφτός, αριστοκρατικός, ράτσας...
Η αλήθεια είναι πως το περιστατικό τελείωσε γρήγορα καθώς ανταπόδωσα με κλωτσιά στον κακοσχηματισμένο της κώλο (της Σουλάρας, όχι της γάτας) και έφυγα. Σκέφτομαι όμως πόσο πιο επίπονο θα ήταν να δεχόμουν την σφαλιάρa απο κάτι που καθαρίζει κρεμμύδια, αλλάζει κανάλια και ψηφίζει Αντρέα...το βρωμερό χέρι της Σουλάρας.
Oh mon dieu...και σκούπισα, αγαλλιών, την πληγή...
