Συβιλλικόν

Σπάζει αργά
του Μαρσύα η μεταλλική πνοή
γυμνή,
πασχίζει στους αιώνες
των αγραυλούντων σκέπασε μια άξαφνη σιωπή
τις άγριες, γόνιμες, σιβυλλικές τους νότες.

Ι.Κ

Οσίου Αγανάχ

Στου αγανάχτη την ματιά
καθρεφτίζεται το χώμα
Δόλιε Χριστέ μου, πόσο ακόμα
θα βουλιάζει στην στεριά...

Κοιτάζει την ανηφοριά
τραβάει τζούρα, παίρνει φόρα
με πόδια που πλάστηκαν στην κατηφόρα
φωνάζει γι' άδικο ντουνιά...


Μου αξίζει μια βρώμικη άκρη της Αθήνας, μια ντουντούκα και μια συστάδα απο αγαναχτινετζάντ να με κοιτούν με οίκτο.

Στό ῥεμβασμὸ καὶ στό θυμὸ μὲ τή γυναῖκα μοιάζει
κι οἱ ναῦτες περισσότερο τὴν ἀγαποῦν γι' αὐτό.
Κι ὅταν ἀργὰ καὶ ῥάθυμα στά μάτια τοὺς κοιτάζει,
θαρρεῖς ἔναν παράξενο πώς φέρνει πυρετό.

Γάτες των Φορτηγών, Ν. Καββαδίας