Όρθρου Βαθέος εκείνο που σ' εμένα συγκινούσε - και συγκινεί πάντοτε - τους ανθρώπους είναι η καταπληκτική μου ομοιότης με τον Aβραάμ Λίνκολν μάλιστα σαν κάποτες ανεγέρθηκε το μπρούντζινό μου άγαλμα σε μίαν οποιαδήποτε πλατεία του Πειραιώς εναπόθεσαν στα πόδια μου σιωπηλά κάτι που έμοιαζε - δεν εδιάκρινα καλά πάν' απ' το βάθρον - σαν λείψανο σα χάλκινο μαγκάλι μ' αναμμένα κάρβουνα περίμενα να νυχτώση καλά κι' όταν επλησίασα να δω διεπίστωσα - με τι χαρά - ότι δεν είταν τίποτ' άλλο παρά τα μαύρα μάτια της γυναίκας π' αγαπώ που ελάμπανε μέσ' στο σκοτάδι Εγγονόπουλος Nίκος

(από τα Ποιήματα, B΄, Ίκαρος 1977)