Στου αγανάχτη την ματιά
καθρεφτίζεται το χώμα
Δόλιε Χριστέ μου, πόσο ακόμα
θα βουλιάζει στην στεριά...
Κοιτάζει την ανηφοριά
τραβάει τζούρα, παίρνει φόρα
με πόδια που πλάστηκαν στην κατηφόρα
φωνάζει γι' άδικο ντουνιά...
Μου αξίζει μια βρώμικη άκρη της Αθήνας, μια ντουντούκα και μια συστάδα απο αγαναχτινετζάντ να με κοιτούν με οίκτο.
